یخچال های شمالی و جنوبی پاتاگونیا، بزرگترین کلاهک های یخی را در جنوب آمریکا دارند. در حقیقت یخچال جنوبی شامل سومین کلاهک یخی پس از آنتارکتیکا و گرین لند می شود. یخچال شمالی کمی کوچکتر است و هر دو در دل آند جای گرفته اند. گاهی اوقات هوا آنجا به شکل بسیار بدی خراب می شود با بادهای شدید و باران. اما چشم انداز، کوه ها ونور حقیقتا بی همتا هستند و همیشه زیبا.

بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک
شاخه های شسته، باران خورده، پاک
آسمان آبی و ابر سپید
برگهای سبز بید
عطر نرگس، رقص باد
نغمه و بانگ پرستوهای شاد
خلوت گرم کبوترهای مست
نرم نرمک میرسد اینک بهار
خوش بحال روزگار …
خوش بحال چشمه ها و دشتها
خوش بحال دانه ها و سبزه ها
خوش بحال غنچه های نیمه باز
خوش بحال دختر میخک که میخندد به ناز
خوش بحال جان لبریز از شراب
خوش بحال آفتاب …
ای دل من، گرچه در این روزگار
جامه ی رنگین نمی‌پوشی به کام
باده ی رنگین نمی‌نوشی ز جام
نقل و سبزه در میان سفره نیست
جامت از آن می که می‌باید تهی است
ای دریغ از «تو» اگر چون گل نرقصی با نسیم
ای دریغ از «من» اگر مستم نسازد آفتاب
ای دریغ از «ما» اگر کامی نگیریم از بهار …
گر نکوبی شیشهء غم را به سنگ
هفت رنگش میشود هفتاد رنگ …

آلیسون هارگریوز به جای اینکه به طور آراسته روی صندلی هواپیمای بین المللی پاکستان، که از قبل برایش تدارک دیده شده بود، نشسته باشد، روی دومین قله بلند دنیا ایستاده بود. سه هفته قبل که برای جیم و فرزندانش به اسکاتلند نامه می نوشت گفته بود که زودتر از موعد در ششم آگوست کمپ اصلی را ترک خواهد کرد تا در روز سیزدهم به پروازش برسد. به جای این کار، آخرین تلاشش را روی قله انجام داد.

و چرا نه؟ احساس خوش شانسی می کرد. سه ماه قبل از آن، به عنوان اولین زنی که اورست را بدون اکسیژن کمکی یا هیچ گونه کمکی از دیگران، صعود کرده ، تاریخ ساز شده بود. محدوده خود را به شدت حفظ کرده و حتی یک چای هم از دیگر تیم ها نپذیرفته بود مبادا به پذیرفتن "حمایت" از آنان متهم شود. می دانست مردم صعود او را صعودی انفرادی تلقی نخواهند کرد. چون تیم های دیگری در منطقه حضور داشتند که او می توانست اگر به خطر می افتاد از طناب های ثابت گذاری آنها استفاده کند. اما به دردسر نیفتاد و از طناب های

آنان استفاده ای نکرد. خودش به تنهایی انجامش داد، بدون کمک یا گاز اکسیژن، و وقتی از کوه پایین آمد، درجا ستاره شد، در فرودگاه گزارشگران برای مصاحبه با او به دنبالش بودند. زمانی که وامهایش را پرداخت می کرد و برای تام و کیت کوچولو غذا روی میز می گذاشت، یک دفعه به دعوت ها پاسخ داد، اجازه داد با او مصاحبه کنند و اسپونسرهای خود را انتخاب کرد. زمان پرشروشوری بود، بسیار دور از کودکی آرامش در بلپر انگلستان.

یکی از اولین خاطرات آلیسون، نشستن روی قله بانستر هیل در دربیشایر بود. صورتش مثل یک کیک گرد بود.پنج ساله بود و اولین بار بود که کوهی را صعود کرده بود. آنچه که بیشتر به یاد داشت کوه نبود اما غروری بود ناشی از اینکه توانسته بود کوهی را صعود کند. پدرومادرش شک داشتند بتواند این کار را انجام دهد، و پدرش به او اطمینان داده بود به محض اینکه خسته شد او را بغل خواهد کرد. اما یکبار هم تلوتلو نخورد و حتی با چابکی هم قدم برمی داشت.

و این تازه شروع کار بود. وقتی هفت ساله شد، بن نویس بلندترین کوه را در جزایر انگلیس صعود ، و در سن سیزده سالگی اولین دیواره را در زندگیش صعود کرد. ابتدا از سنگ عمودی ترس داشت و به طنابی که در دست داشت اعتماد نمی کرد، اما پس از مدت کوتاهی به طناب و خودش اعتماد کرد و مسیرهای سخت تر و طولانی تر را صعود کرد. پدرش جان به بالا نگاه می کرد، از صمیم قلب نسبت به او احساس غرور و عشق می کرد. وقتی نگاهش می کرد به نظرش می رسید که مانند آب به طرف بالای سنگ در جریان است.

پس از مدت کوتاهی تمام زندگی اش با کوهنوردی عجین شد. آخر هفته ها مدام در پی این بود که گروه کجا برنامه صعود خواهد داشت اما در جو مردانه آنان به نظرش زاید بود. اگر که موضوع، موضوع انگلیسی ها بود یا به خاطر سنش بود، یا هر علت دیگر، جوی را که تبعیض جنسی بر آن حاکم بود درک می کرد و می دانست که برعلیه آن باید صعودهایش را داشته باشد.

همانطور که داشت بالغ می شد ، گذار از حالت یک دختربچه به یک خانم برایش دردسر ساز شد. کله شق و سرسخت بود و لذت جدیدی روی دیواره های سنگی نسبت به کلاس های مدرسه پیدا کرده بود. از خانواده که از انزوایش ناراحت بودند، خود را دور می کرد. واضح بود که آلیسون برخلاف خواهر بزرگترش پا جای پای پدرومادرش در تحصیلات دانشگاهی آکسفورد نخواهد گذاشت. بسیاری از شب ها پشت در اتاق خوابش کز می کرد و خاطرات روزانه اش را می نوشت. آنها مرا درک نمی کنند، اصلا متوجه نیستند من چه می گویم. چرا نمی توانند درک کنند که من چقدر حس لمس سنگ را در زیر دستانم دوست دارم و چقدر عالیست که احساس کنم روی سنگ های صاف آهک می رقصم و انگشتان پا و دستانم تنهاترین گیره ها را پیدا می کنند و بین هر حرکتم در هوا در حال تعادلم؟ هم پدر و هم سوزان کوهنوردی می کنند، پس چرا با علاقه من مخالفت می کنند؟ آیا آنها احساس نشئه را هنگام گرفتن آخرین گیره و بر روی قله ایستادن را درک نکرده اند؟ به هر حال من قادر نخواهم بود نزدیکترین دیواره سنگی را ترک کنم و به جایش به آکسفورد بروم، جایی که باید در کتابخانه های محصور به کتاب های پرگرد وخاک بچسبم. به علاوه هنگام کوهنوردی بهترین احساس را درباره خودم دارم و این احساس را در کلاس هنگام درس خواندن هیچ وقت نخواهم داشت. هیچ وقت در درس به آن اندازه خوب، نخواهم بود که در کوهنوردی هستم. هیچ وقت احساس خوبی درباره خودم هنگام شمردن ارقام نخاهم داشت اما هنگام محاسبه طول طناب از خودم رضایت خواهم داشت. 

مترجم: غزال حشمت منش برگرفته از کتاب: Savage Summit  نوشته: Jennifer Jordan

امروز جمعه 30 اردیبهشت 1390 صعود دو قله ایوار و سرتاب را درپیش داریم و مقصد ما روستای میناک است. ساعت 5:20 دقیقه بامداد از کرج راه می­ افتیم و حدود ساعت 7 به تونل کندوان می­ رسیم. تونل کندوان با 1883 متر طول و در ارتفاع 3030 متری کوههای البرز دو استان البرز و مازندران را به هم پیوند  می­ دهد. مقطع تونل به ­گونه­ای است که ابتدا شیبی به سمت بالا و سپس پایین دارد و درست بالاترین نقطه­ ی آن مرز دو استان البرز و مازندران است. بعد از تونل کندوان ساعت 7:42 دقیقه در تقاطع پل زنگوله وارد جاده ­ای فرعی در سمت راست می­ شویم که مشخصه­ ی آن تابلوی خانه­ ی نیما یوشیج است.

از روستاهای متعددی همچون دونای سفلی و علیا که از طریق آن کوه دونا را صعود می کنند و سپس از روستاهای کمربن، الیکا، نسن، و پیل عبور می­کنیم. در مسیر گردنه لاوش را که به قولی با ارتفاع 3150 متر بلندترین گردنه­ ی ایران با مسیر ماشین­ رو است را طی می­کنیم و به روستای موردنظرمان میناک می­رسیم.

داستانی درباره­ ی چگونگی نام­گذاری این روستا وجود دارد که از این قرار است که خیلی سال پیش دختر خوش صدایی به نام مینا در روستای کندلوس به همراه پدر و مادرش زندگی می­کرد و تمام دارایی آنان چند مرغ حنایی و چهار بزشیرده بود. از بدروزگار مینا والدینش را از دست داد و بسیار تنها شد. اما از آنجایی ­که باید روح زندگی را در خود زنده نگه می­داشت با غم تنهایی­ اش کنار آمد و راه جنگل و بیشه زار را در پیش گرفت. همان­طور که به دنبال هیزم و میوه­های جنگلی و دانه ­های خوراکی برای تغذیه­ ی خود و دام­هایش بود نغمه ­ها و آوازهای خوش محلی را سرمی­داد و تمام موجودات و جانداران را با صدای کودکانه­ اش مفتون خود می­کرد. از قضا یکی از این موجودات پلنگ وحشی بود که با شنیدن صدای مینا، درنده ­خویی خویش را کنار گذاشته و به­ دنبال مینا راه می­ افتاد و همدم و دوست او شده بود. یکی از اهالی روستا که این پلنگ را بالای بام خانه مینا دید از ترس اینکه مبادا به او یا حیواناتش آسیبی بزند این حیوان را کشت. مینا که دیگر نمی­توانست این همه رنج و عذاب را تحمل کند کوه­ها و دره­ ها را پشت­ سر گذاشت و به محل روستای میناک رسید. درواقع گردنه تاریک نو مابین روستای کندلوس و روستای میناک واقع شده و مینا از این گردنه عبور کرد و به روستای میناک رسید. در واقع کندلوس در شمال گردنه و میناک در جنوب آن واقع­ اند. در روستای میناک این دختر خوش ­آوا جان سپرد و به یاد او نام این روستا را میناک گذاشتند. هنوز اگر خوب گوش دهیم آوای مینا را دردره ­ها و کوه­های این روستا می­شنویم.

از پل زنگوله تا میناک 52 کیلومتر راه است و کمی بعدتر از روستای میناک روستای یوش واقع شده که زادگاه نیما یوشیج است که البته ما به­ خاطر هدف صعود به قلل ایوار و میناک، وقت کافی برای بازدید از روستای نیما را نداریم.

به ­هرحال ساعت 9:15 دقیقه روستای میناک هستیم و پس از گذشت یک­ساعت و چهل و پنج دقیقه و باتوجه به اینکه به تعداد 58 نفر صعود را درپیش داریم کندتر از حدمعمول در ساعت 11 به آبشار ا کربن می­رسیم. اکربن در لهجه ­ی مازنی به ­معنای آبی است که از زیر صخره می­آید.  نیم ساعتی در آنجا صبحانه را صرف کرده و تجدیدقوا می­کنیم. لازم به ­ذکر است که از روستای میناک در دره زیبایی مسیر را به سمت  شمال ادامه می­دهیم پس از آبشار از مسیری سنگلاخی، مسیرمان را به سمت شرق تغییر می­دهیم و مراقبیم که سنگ از زیر پایمان رها نشود. به بالای گردنه که می­رسیم دوباره مسیر را در مسیری پاکوب به سمت شمال ادامه می­دهیم. لاله­ های زیبای زردرنگ با کمی خم­ شدن به سمت پایین به ما خوشامد می­گویند و انرژی تازه­ ای به ما می­دهند. مسیر را تا روی گردنه تاریک نو ادامه می­دهیم. 72 دقیقه طول می­کشد تا از آبشار به گردنه ­ی تاریک نو برسیم که ارتفاع آن 3215 متر است. از سمت شمال گردنه ابتدا روستای کوچک پینچ­ کوه و در شمال غربی آن روستای کندلوس مشاهده می ­شود. جالب است یالی که سمت شمال گردنه است سرسبزاست ولی یال جنوبی خشک که سرسبزی یال شمالی به ­خاطر وجود هوای مرطوب شمال و بخار آب دریاست ولی یال جنوبی در منطقه ­ای خشک و کوهستانی واقع شده است. روی گردنه که هستیم مه آرام آرام بالا می­آید و قسمتی از منطقه را فرامی­گیرد با خودش نسیم خنکی می­آورد که صورت­هایمان را نوازش می­دهد. روی گردنه در سمت شرق قله­ ی ایوار باارتفاع 3480 متر از سطح دریا واقع شده و در سمت غرب هم قله سرتاب است با ارتفاع 3503 متر. یک عده تصمیم می­گیرند که فقط قله­ ی سرتاب را صعود کرده و  آنجا منتظر بقیه ­ی گروه بمانند و که ابتدا قله­ ی ایوار را صعود می­کنند و سپس به سمت قله ­ی سرتاب می­روند. در شیب به ­نسبت خوبی نه آنقدر زیاد و نه آنقدر کم تقریبا یک­ساعت و ربع بعد یعنی در ساعت 2 روی قله­ ی ایوار هستیم.

قله ی ایوار ( 3480 متر)

به سمت قله ی ایوار

عکس دسته­ جمعی می­گیریم و طبق رسم دیرینه سرود ای­ ایران را می­خوانیم. واژه­ ی ایوار به معنای غروب است که واژه­ای باستانی است و از سنگنوشته ­های هخامنشی گرفته شده است. علت نام­گذاری این است که موقعیت قله طوری واقع شده که آخرین محلی است که هنگام غروب آفتاب به آن نور می­تابد و از این جهت ایوار به معنای غروب نامیده شده است.

به­ سرعت قله را ترک کرده و سرپرست گروه  مدام نگران است که از لحاظ زمانی از برنامه عقب هستیم و باید سریع­تر قله را ترک کرده و راهی قله ­ی سرتاب شویم. شیب را پایین آمده، به گردنه رسیده و در شیب تند به ­نسبت کوتاهی مسیر را به سمت قله سرتاب طی می­کنیم. ساعت 3:20 دقیقه قله ­ی 3503 متری سرتاب هستیم.  علت نام­گذاری سرتاب هم به این دلیل است که هر منطقه­ ای نمادی دارد و نماد این منطقه هم قله­ ی آزادکوه است که محلی­ها به آن شاکوه می­گویند و نیما در شعرهایش از آن به آزاکوه یاد می­کند و به شاهزاده کج­ گردن هم معروف است. از آنجایی که آزادکوه نماد این منطقه است مردم هنگام صعود به قله سرتاب سرشان را بر­گرداندند تا آزادکوه را ببینند و همین سرتاباندن علت نامگذاری این قله به نام سرتاب شده است.

قله آزادکوه

متاسفانه تا آخرین لحظات عکس از قله ی سرتاب به دستم نرسید که از آن صرفنظر می کنم.

حدود 45 دقیقه­ ای را روی قله برای صرف ناهار طی می­کنیم. عکس دسته­ جمعی گرفته و یک­ دقیقه­ ای سکوت می­کنیم و سپس از یال جنوبی به سمت پایین سرازیر می­شویم.

ساعت 6:20 دقیقه در جاده یوش روستای میناک هستیم.

قله­ ی شاخص این منطقه آزادکوه است و گروه­هایی که در این منطقه اغلب برای صعود حضور پیدا می­کنند برای صعود آزادکوه می­آیند و قله­ های ایوار و سرتاب و یا قله­ ی دونا که در این منطقه واقع شده ­اند شاید به ­دلیل ارتفاع کمتر مورد کم لطفی کوهنوردان قرار گرفته­ اند و چه خوب است که با صعود به این قلل مظلوم و با توجه به اینکه صعود به این قلل در غالب برنامه­ای یک­روزه قابل اجرا، و منطقه هم بسیار زیباست، صعود این قلل در برنامه کار کوهنوردان قرار گیرد.

اما درباره پوشش گیاهی این منطقه می­توان به گیاهان گزنه، چای کوهی، خرگوشک، شیرسگ، گون، درمنه، عروس، پینج، پونه وحشی، لرچک، کما، کاکوتی، بومادران و درختچه­ های وحشی وجار، زرشک، ارژن و درختان ارس اشاره کرد.

بالاخره ساعت 10:40 دقیقه  جمعه شب به کرج می­رسیم و شادوسرخوش از اجرای برنامه ا­ی شاد در آب و هوایی خوش با مناظری بهشتی به خانه ­هایمان برمی­گردیم.

جادارد از آقای مرتضی جعفری بسیار تشکر کنم که توضیحات مفیدی درباره این دو قله در اختیار من گذاشتند و همچنین از آقای حمید ادیب پور که سرپرستی این برنامه را به عهده داشتند و از یک هفته قبل با تعدادی دیگر از دوستان برای شناسایی به منطقه رفته بودند. عکس­ها هم از آرشیو آقای فرزین مهرانی انتخاب شده بود که از ایشان هم بسیار متشکرم.

تنزینگ قهرمان اورست

تنزینگ نورگی[1] یکی از از اولین دو مردی بود که بر فراز بام دنیا – به همراه ادموند هیلاری نیوزلندی که در تاریخ 29 می 1953 قله را فتح کرد و به مدت چند سال یکی از مشهورترین افراد زنده دنیا بود- ایستاد.

هیلاری عکسی از خود روی قله گرفته که تبر یخش را که با پرچم کشورش مزین کرده بود بر فراز آسمانی تیره به دست گرفته است و این عکس مدتی به شکل یک سمبل در کل جهان درآمد. اما همان طور که اد داگلاس[2] در کتاب خود به نام تنزینگ، قهرمان اورست[3]، بیان می کند، در این عکس تنزینگ اصلا دیده نمی شود، هیلاری خاموش و سنگین در لباس مخصوصش، دستکش های سنگین، انبوه برف، سیلندرهای اکسیژن دیده می شود و به طور کل صورتش که پشت ماسک اکسیژن قابل شناسایی نیست.  انگار که ربات یا موجودی افسانه ای در داستان های تخیلی فضایی باشد. بهتر بگوییم، این عکس اصلا کسی نبوده است.

به نظر من تنزینگ بیشتر فردی مربوط به حکایت های کنایه آمیز بوده است. او همیشه کم اهمیت تر از چیزی که در واقع بود نمایش داده شد. از انسانهای دیگر بزرگ جثه تر نبود، همانطوری که از بسیاری از قهرمانان ملی انتظار می رود. مردی کوچک اندام تر از انتظار، چابک و به طور استثنایی آراسته، بیشتر شبیه به یک پاک[4] تا یک آژاکس[5].

وقتی برای اولین بار او را دیدم او از قبل به صورت متمایزترین فرد در میان شرپاها درآمده بود. شرپاها افرادی هستند که در دره های کوهستانی اطراف اورست زندگی می کنند و به شکل باربران صعودهای هیاتی ارتفاعات بالای هیمالیا معروف شده اند – بیش از آنکه باربر باشند، براستی راهنمایان کوهستان هستند، به همان معنایی که اروپاییان به کار می برند و به همان شکل هم برجسته. تنزینگ از قبل به صورت یک فرد مشهور درآمده بود، و نه فقط یک سردار یا یک مباشر بلکه در صعود هیاتی 1953 اورست، ثابت کرد که مثل هر اروپایی قادر به لمس اساسی ترین قله ها است. مشخص بود که او به خاطر پول صعود نمی کند اما مثل بسیاری از هم میهنان دیگرش به خاطر تمایل واقعی و شدید کوهنوردی که می خواهند به قله برسند چون قله آنجاست، میل شدیدی به صعود دارد.

کتاب تنزینگ قهرمان اورست بیان می کند که موفقیت واقعی همین است. تنزینگ از لحاظ مادی در شرایطی محروم به دنیا آمده بود، به اندازه ای که در زندگی کنونی جوامع غربی امری غیر قابل تصور است. او پسر یک پرورش دهنده  آواره یاک بود که در دره های جنوب شرقی تبت زندگی می کرد و به احتمال زیاد در یک چادر متولد شده بود. هر چند که اگر به طور افسانه ای بشود تبار او را از این طریق مشخص کرد اما باز هم کافی نیست. حتی زمانی هم که به قسمت حاشیه نشین منطقه ای شرپانشین نقل مکان کرد، بازهم فردی از رده دوم اجتماع بود چون مهاجر تبتی از شمال بود. در حقیقت به طور جدی به خانواده شرپاها تعلق نداشت.

بازهم وقتی 50 سال پیش او را دیدم از قبل به شکل شاهزاده ای در میان شرپاها درآمده بود- ستاره ای در مرکز توجه. به خاطر شخصیت نیرومندش، حرفه ای بودن بی حد وحصر و به خاطر حساسیت استثنایی اش به کل جهان، به طور گسترده،  به این مقام برجسته رسیده بود. به آسانی با خارجیان ارتباط برقرار می کرد، انگلیسی ها، سوییسی ها، فرانسوی ها، و آمریکاییان. با بسیاری دوست می شد و از لحاظ یادگیری شیوه های آنان بسیار انطباق پذیر بود. گرچه وقتی برای اولین بار او را دیدم پایش را از شبه قاره هند بیرون نگذاشته بود، و هرگز دریا را ندیده بود، اما فردی بود که از قبل به همه جای جهان تعلق داشت.

ادموند هیلاری در ژوئن 1997 درباره او می گوید، " من هرگز خود را به عنوان قهرمان ندانسته ام ، اما معتقدم که تنزینگ قهرمان بود و بدون شک هم قهرمان بود. از همان ابتدا فروتنانه او بود که بر فراز بام جهان ایستاد.

نویسنده:  یان موریس نوامبر 2002

از مقدمه کتاب " تنزینگ، قهرمان اورست" نوشته اد داگلاس

The book  Tenzing the hero of Everest

written by: Ed Douglas

مترجم: غزال حشمت منش

این برنامه از تاریخ پنج شنبه شب 12 خرداد  ١٣٩٠ تا بامداد دوشنبه 16 خرداد  ١٣٩٠ به سرپرستی آقای رایج به تعداد 36 نفر اجرا شد. ساعت 9:40 دقیقه پنج شنبه شب با یک دستگاه اتوبوس اسکانیا از جلوی درب شمالی ترمینال کلانتری کرج راه افتادیم. در اتوبان توقفی در نبش خیابان 45 متری گلشهر داشتیم تا بقیه دوستان هم به ما ملحق شوند. به راه افتادیم و از تاکستان قزوین آوج و رزن گذشته و به همدان رسیدیم. از همدان گردوغبار غلیظی هوا را فراگرفته بود که به سنندج که رسیدیم گردوغبار بیشتر شد. وقتی چنین هوای گرفته ای را دیدم دلم به حال مردمی که بالاجبار آنجا زندگی می کردند سوخت. آقای شاه ابراهیمی ماسک هایی تهیه کرده و بین دوستان تقسیم کردند. کمی دلواپس ادامه برنامه با وجود این گرد و غبار غلیظ بودم و دلواپس اینکه شاید نتوانم عکس های واضحی از منطقه بگیرم.

به هرحال  همچنان در اتوبوس بودیم و هنوز چشمهایمان را کامل باز نکرده بودیم که رابین هودی در اتوبوس ظاهر شد و از ما با کیک یزدی پذیرایی کرد. به قول خاله صباح رابین هود از اغنیاء می گرفت و به فقرا می داد. از قرار معلوم ایشان از قبل  در اتوبوس کندوکاوی کرده بود و آدرس تمام خوراکی ها  را پیدا کرده بود و هرچند گاهی ما را با خوارکی های دیگران خوشحال می کرد.

بالاخره ساعت 10:20 صبح جمعه به مریوان رسیدیم و در کنار دریاچه زریبار صبحانه را در جمع صمیمی همیشگی مان صرف کردیم.

صرف صبحانه و جمع شدن دوباره دوستان و رسیدن ماشین دو ساعتی طول کشید. ساعت 12:30 روز جمعه دوباره سوار ماشین شده  و بعد از گذشتن از پیچ و خم های بسیار جاده به دوه اورامان رسیدیم. تمام کوله ها را برداشته لباس عوض کردیم و ساعت 3:15 راهی شدیم.

آقای ابراهیمی راهنمای چابک و خوش مشرب ما علت نامگذاری اورامان را این گونه توضیح می دهند. به نقل از ایشان اور به معنای ابر سیاه است و اورامان بعنی ابر سیاه در حال آمدن است. اما منابع نوشتاری درباره وجه تسمیه اورامان چه می گویند؟ واژه اورامان یا هورامان از دو بخش اهورا و مان به معنی خانه جایگاه و سرزمین تشکیل شده است. پس اورامان یعنی سرزمین اهورایی جایگاه اهورا مزدا. هور معنی دیگری هم دارد. هور در اوستا به معنای خورشید است. هوارامان را می توان جایگاه خورشید هم معنی کرد.

اورامان تخت

در جنوب شرقی شهر مریوان روستایی به نام اورامان تخت وجود دارد که جاده ای به طول 75 کیلومتر آن را به شهر مریوان متصل می کند. اگر با یک حساب سرانگشتی حفظ اصالت و فرهنگ ابیانه ای ها و معماری ماسوله را کنار هم قرار و گسترش دهیم، جواب صورت مساله ما روستای اورامان تخت خواهد بود. این روستا را روستای هزار ماسوله می نامند. زیرا معماری آن همانند ماسوله است. حیاط هر خانه بام خانه ای دیگر است اما با وسعتی بیشتر. معماری اورامانات و سرسبزی این منطقه کوهستانی رویای پله هایی به سمت بهشت را متصور می کند. مردم منطقه معتقدند اورامان تخت زمانی شهری بزرگ بود و مرکزیتی خاص داشت به همین دلیل از آن به عنوان تخت یا مرکز(حکومت) ناحیه ای اورامان یاد می کردند. به غیر از وضع خاص روستا از نظر معماری، موقعیت چشمه های پرآب، مراسم خاص و آداب و رسوم و وجود مقبره و مسجد پیرشالیار و به ویژه جمعیت و تعداد سکنه قابل توجه آن نشانگر اهمیت منطقه از زمان ساسانی است. چرم نبشته های اورامان که قدمت شان تا به حدود قرن اول میلادی می رسد شاهدی بر قدمت این سرزمین دست کم تا قرن اول میلادی است.

یکی از جلوه های طبیعی ناحیه اورامان وجود دره های پرپیچ وخم و عمیق و رودبارهای متعدد است. از مجموع آب این چشمه ها و رودبارها رودخانه سیروان و لیله تشکیل می شوند که در نقطه ای به نام دروله در نزدیکی مرز ایران و عراق به هم می پیوندند. هرچند که بخش عمده ای از منطقه اورامان را کوههای مرتفع و پربرف تشکیل می دهد اما در ارتفاعات پایینتر و دامنه همین کوهها جنگل های متراکم نسبتا وسیعی وجود دارند. پوشش جنگلی این ناحیه همچون پوشش عمومی رشته کوه زاگرس عمدتا از درختان بلوط است. درختان دیگری مانند گلابی وحشی و زالزالک نیز به تعداد قابل توجهی یافت می شود. این جنگل ها از دیرباز تامین کننده سوخت زمستانی اهالی منطقه بوده اند. مردم منطقه به لهجه هورامی صحبت می کنند.

برای دیدن ادامه گزارش لطفا به قسمت ادامه مطلب بروید

ناهار را طی 45 دقیقه صرف کردیم و ساعت 4:15 دقیقه دوباره به مسیر ادامه دادیم. تقریبا هر یک ساعت 10 دقیقه ای برای تجدید قوا توقف داشتیم.

طی مسیر در دره روبرو امامزاده پیر شالیار  در دوردست دیده می شد.

پیر شالیار : هرساله در اواسط بهمن ماه در اورامان تخت در کنار مرقد پیر شالیار مراسمی برگزار می شود. هزاران نفر از مشتاقان و علاقه مندان این مراسم برای گرامیداشت پیر شالیار گردهم جمع می شوند. اما پیرشالیار کیست؟ پیرشالیار فرزند جاماسب یکی از رهبران و مغان آیین زرتشت بوده که در اورامان می زیسته است. وی مردی دانا و آگاه و با طبعی روان بود. ایشان کتابی را به شکل نظم به زبان کردی به رشته تحریر درآورده که مشتمل بر امثال و حکم و پند و اندرز با ذکر نکاتی چند از آداب و رسوم آیین باستانی و تاکید و توصیه در جهت حفظ و نگهداری آن است.

از لحاظ فرهنگی چند نکته ای درباره قوم کرد بد نیست یادآوری شود. یکی اسامی است که برای کودکانشان انتخاب می کنند که همگی اصیل است، شادان، کاوان به معنی جای بلند، شاهو(نام کوهی در منطقه)، رُژین یا رُژان.  نکته دیگر لباس های پرنقش و نگار و رنگانگی است که به تن می کنند و اینکه تا کنون زنان و مردان کردی اصالت خویش را حفظ کرده و لباس های اصیل خود را کنار نگذاشته اند. دیگری زیبارویی و بلندبالایی زنان و مردان کرد است. به جرات می توانم بگویم در این چند روز که مهمان آنان بودیم چهره و سیمایی ناموزون در میان آنها ندیدم.

این پسربچه هم اسمش شادان بود که واقعا ً اسم برازنده ای داشت.

محل شب مانی اول ما در ییلاقی به نام خانه حر به معنای خانه بزرگ بود. در اینجا فقط چند خانواده زندگی می کردند که با ابتدایی ترین امکانات روزگار خود را می گذرانند.

جمعه شب آتشی به پا کردیم و تعداد 80 نفر از کوهنوردان کاشانی هم بعد از ما وارد منطقه شدند. شب هنگام به همراه کوهنوردان کاشانی کنار آتش جمع شدیم و تا دیروقت آواز خواندیم و گپ زدیم.

روز شنبه صبح ساعت 7:40 بیدارباش بود. از سمت محل شب مانی به سمت هجیج به راه افتادیم. عده ای از دوستان به همراه کلیه کوله ها سوار نیسان شدند و به سمت کافه ای که در دری بر بود به راه افتادند. و تقریبا 30 نفر به سمت دری بر مسیر را پیاده طی کردند. مسیر، شیب آنچنان تندی نداشت اما مسیر زیادی بود و دوستان جدیدی که کفش مناسب نداشته و با کتانی آمده بودند واقعا اذیت شدند.

کوه تخت دالانی طی مسیر در غرب پیدا بود که یعنی عبورگاه یا دالانی بین دو مکان  و میان ایران و کشور عراق واقع شده است. روبروی تخت دالانی رشته کوه شاخ اورامان است که دو قله کوچک کله قندی دارد و به شکل شاخ بز است و در ادامه آن چند قله پشت سر هم وجود دارد که بلندترین آنها گِیجلان نامیده می شود.

بعد هم مسیر را ادامه داده و در محل چشمه خورشید استراحت کردیم و سپس از شیرده، دره واریان، گری چشمه، ولوجاه، عبور کرده و به سمت روستای ناو رفتیم.

شیبهایی را به طرف بالا طی کردیم تا اینکه روی یال سوار شدیم . از دور روستای ناو دیده می شد. در کل از ییلاق خانه حر تا روستای ناو را در بیش از 7 ساعت طی کردیم. همگی حسابی خسته شده بودیم و گرمای هوا هم خستگی مضاعفی در ما ایجاد کرده بود. به هرسختی که بود ماشینی پیدا شد و طی چند مرحله همه ما را به دری بر رساند. دوستانی که با نیسان از قبل آنجا رسیده بودند با گرمی از ما استقبال کرده و پذیرایی کردند. دری بر به معنای دره ای که در بر به معنای جلو واقع شده است. ناهار را صرف کرده و پس از یک استراحت حسابی راهی آبشار بل شدیم. از دری بر تا ابشار بل 10 دقیقه پیاده راه بود.

رودخانه سیروان

رابین هود

بیست دقیقه ای کنار آبشار توقف داشتیم و سپس راهی هجیج شدیم. تعدادی از دوستان قسمتی از مسیر را با وانت طی کردند و بقیه هم پیاده. شاخص منطقه هجیج امامزاده کوسه هجیج است که در بیست کیلومتری غرب پاوه واقع شده است. کوسه هجیج یا سید عبیدالله فرزند امام موسی کاظم است که پس از رحلت پدر در زمان هارون الرشید به اورامان پناه آورد تا کوه ها و دره های عمیق آن مامنی برای او باشد.. در آن زمانها هجیج سنگلاخی و دارای درختان جنگلی بود. کم کم یارانی به دور امام حلقه زدند و مریدی و مرادی به راه انداختند.

با دودستگاه مینی بوس راهی پاوه شدیم و در پارک شهید کاظمی شب را گذراندیم.

صبح یکشنبه از پاوه راهی غار قوری قلعه شدیم.

در تابستان 1368 غارنوردان کرمانشاه تا عمق 1340 متری غار را شناسایی کردند. فاز اول این غار به طول 500 متر در گذشته مورد توجه اکثر غارنوردان مختلف از کشورهایی همچون آمریکا، انگلیس و فرانسه بوده است. بازدید عموم که در تابستان 1387 راه اندازی شد شامل دو تالار به نامهای مریم و کوهان شتر می باشد و اشکال مختلفی از جمله نیم رخ، شتر، کوهان شتر، مار، طوطی، کرکس، قلب، مشابه تصویر حضرت مریم، شیرسنگی، بابانوئل، برج پیزا، آسیه زن فرعون، ابولهول، مجسمه فردوسی، و اشکال دیگر در این قسمت یافت می شود. فاز دوم غار که 1000 متر است شامل سه تالار به نامهای نماز بلور عروس یا بتهوون است. تالاز نماز در 550 متری غار و چسپیده به تونل برزخ می باشد. در 1000 متری غار تالار بلور وجود دارد که قشنگترین حوضچه جهان داخل آن قرار دارد و قندیلهایی که به شکل پرده است و با دست که به هرکدام از آنها که بزنید نوایی موسیقیایی ایجاد می کند. در 1500 متری غار تالار عروس یا بتهوون قرار دارد که زیبایی غیرقابل توصیفی دارد و جنس سنگهای آن کریستال است و سفید و براقند. به همین دلیل غارنوردان هنگام کاوش آنجا همگی با پای برهنه آنجا را طی کرده اند تا به کریستالها آسیبی نزنند. در 2700 متری غار 4 آبشار به ارتفاع 10 الی 12 متر وجود دارد و در 3140 متری غار ریزش کرده و کاوش در همانجا متوقف شده است. زمین شناسان قدمت غار را 60 میلیون سال براورد کرده اند و طول تقریبی آن را 13 کیلومتر تخمین زده اند. دمای داخلی غار 7 درجه و رطوبت نسبی آن 89% درصد است. تعدادی قاشق  و بشقاب و چند کوزه بزرگ و کوچک که حاوی تعدادی سکه بوده و مربوط به دوران یزدگرد سوم و اواخر دوران ساسانیان و همچنین جمجمه سر یک انسان در این غار پیدا شده است. این غار بزرگترین غار آبی آسیا بوده و جزو شکیل ترین غارهای جهان است.

چترهای واژگون و نادر در دنیا واقع در حوضچه تالار بلور

این هم می تواند شبیه به برج پیزا باشد

بعد از بازدید از غار قوری قلعه به سمت جوانرود حرکت کردیم. دوستان از بازارچه مرزی خرید کردند و پس از صرف ناهار هم راهی کرج شدیم. و ساعت 2:20 بامداد دوشنبه به ترمینال شهید کلانتری رسیدیم.

آقایان شاه ابراهیمی و مهرانی کمک سرپرستان بودند و در طول برنامه آقای مهدی بهمندار هم میانداری گروه را به عهده داشتند.

عکس و گزارش: غزال حشمت منش

لین هیل به هیچ­گونه مقدمه­ ای احتیاج ندارد. او حالا اتوبیوگرافی خود را به نام، (( سنگنوردی آزاد، زندگی من در جهان عمودی )) کامل کرده که مدت طولانی درانتظارش بودیم. PlanetMountain  در زیر مصاحبه­ ای با لین انجام داده که بازتولید صعود افسانه­ ای آزاد یک­روزه­ ی او (که تا به­ حال فقط یک­بار انجام شده) از دماغه­ ی یوسمیت است.

مصاحبه از: وینیسیو استفانلو

هفت سال از صعود یک­روزه­ ی شما از دماغه می­گذرد، و هنوز چیزی است که مردم درباره­ اش صحبت می­کنند؛ شاید حتی حالا بیشتر نسبت به قبل......

درآن­زمان موضوعی بسیار جدید بود، خیلی­ها شاید اصلا ً متوجه نشدند که چه اتفاقی افتاد. زمانی­که تمام ابزار از روی دماغه به­ جز قسمت طاق بزرگ برداشته شده بود؛ اما هیچ­کس نتوانسته بود کل مسیر را طی کند. آنچه که اهمیت موضوع را بیشتر می­کند این است که بسیاری عقیده داشتند- و من درباره­ ی افراد شایسته ­ای چون جیم بریدول صحبت می­کنم- که این پروژه غیرممکن است. مقصود من این است نه­ تنها غیرممکن بود که یک زن انجامش دهد، هیچ­کس حتی به­ ذهنش خطور نمی­کرد این کار انجام شود. هیچ­کس نمی­گفت: ((صعود آزاد دماغه؟ برو، انجامش می­دی))؛ عادت شده بود در دره درباره­ ی آن شوخی کنند، چون چنین تلاشی را شکست مفتضحانه­ ی قطعی می­دانستند.

چطور خودت را برای دماغه­ ی ((ناممکن)) آماده کردی؟

اول و قبل از هرچیز به­ خودم ایمان آوردم. بعد، تمرین کردم.....خیلی زیاد! پنج ماه فقط برای اولین صعود آزاد در کمتر از بیست و چهار ساعت. تمرین من هم فیزیکی بود و هم ذهنی. می­دویدم، صعود می­کردم، در فضای باز کار می­کردم... اما مهم­تر از همه روی جنبه­ ی ذهنی تمرکز کردم؛ به ­این شکل از جنبه­ ی روانشناختی به صعود نگاه کردم. انگیزه، سبک، و صعود نتیجه­ ی این آمادگی فشرده بود؛ و درنتیجه بر عقیده­ ی محکم من تأکید می­کرد که صعود فقط رسیدن به قله نیست، بلکه همه­ ی آن­ چیزهایی است که آن را دربرمی­گیرند. وقتی در مسیر برای رسیدن به قله هستید، یعنی هر لحظه را با اشتیاق در مسیری که به سمت هدف می­رود، زندگی می­کنید.

درباره ی تغذیه و مکمل­های غذایی چطور؟

فلسفه­ ی شخصی من به­ این شکل است: من از مکمل­های غذایی، آمینو اسیدها و غیره استفاده نمی­کنم.معتقدم درحالی­­که تأثیرات فیزیولوژیکی آنها عملا ً غیرمرتبط است اما تأثیر روانی آنها می­تواند بسیار خوب باشد. برای بهبودی، من از فرضیه­ ی ثابت دیگری استفاده کردم. از خودم پرسیدم: چرا رویکرد من نسبت به سنگنوردی نباید هوشمندانه­ تر از این باشد؟ چطور می­توانم انرژی­ ام را مؤثرتر به­ کار بگیرم؟ ایده (و پاسخ) این است که ما احتیاج داریم که خود را با سنگ تطبیق دهیم و نه بالعکس.

با چه روحیه­ ای سی و سه طول طناب را در بیست و سه ساعت صعود کردید؟

تا آن­جایی که امکان داشت تلاش کردم با سنگ و با بدنم یکی باشم. انرژی­ ام را ذخیره می­کردم، و فقط همان میزانی را که برای هر حرکت لازم بود، استفاده می­کردم. شعارم این بود: صبور باش  آرام، همیشه! عجله ­ای نیست، خشمی نیست، چون اعتقاد دارم این­ها به سنگ­نوردی تعلق ندارند، یا حداقل در مورد من. من به­ دنبال ((سَبُکی)) خود می­گشتم در هر چیزی. صعودی کاملا ً نرم و روان و یکی با دیواره. حرکات در هماهنگی کامل، به­ دنبال ریتمی درست، و به­ دور ریختن تمام افکاری که ارتباطی با صعود نداشتند. آن را به­ شکل صعود ایده ­آل ِ ذهن می­دیدم.

از صعود چه انتظاراتی می­رفت و چه چیزی به شما بخشید؟

در طول بیست سال صعود هرگز چنین تلاش بزرگ و همه­ جانبه­ ای برای رسیدن به چیزی نکرده بودم. تجربه ای پیچیده و همه­ جانبه­ ای بود- که به­ وضوح خیلی عالی بود- به من انگیزه داد که به ­اراده­ ی خودم ایمان بیاورم، در امکاناتی که همه­ ی ما در رسیدن به محدودیت­هایمان داریم و پایمان را یک قدم فراتر بگذاریم. صعود مسیرهایی مثل دماغه، صعود آزاد دیواره­ های بلند، چیزی است که من بیشتر از بقیه دوست دارم و به­ وضوح مرا همچنین بی­نهایت خوشحال کرد.

عشقی که وقتی شما چهارده ­ساله بودی در کالیفرنیا شروع شد....

بله، من سنگ­نوردی را با خواهر بزرگترم در سال 1975، روی سنگ خارا شروع کردم. خیلی زود از آن لذت بردم و پی بردم که آن ورزش من است. در دبیرستان ژیمناستیک کار کرده بودم، و داشتن این پیش­زمینه کمک بزرگی بود. سنگ­نوردی را ادامه دادم، و موفقیت­هایم که دیده شدند، خیلی زود مرا هم جزئی از صحنه پذیرفتند، و از بسیاری جهات مانند دختران پسروار بودم. سنگ خارای دره­ ی یوسمیت، و مهم­تر از همه جان لانگ بقیه­ ی کار را انجام دادند. تجربه­ ی یوسمیت اساسی برای ماجراجویی من روی دماغه­ بود و برای ادامه­ ی مسیری که با آن این ورزش را تفسیر کردم.

ترجمه­ ی غزال حشمت منش

استان گلستان در شمال ایران با داشتن جذابیت های مختلف طبیعی و از جمله آبشارها و چشمه سارهای فراوان به سرزمین آبشاران معروف است .  در این استان شیب تند رشته کوه های البرز که خود سرچشمه رودهای فراوانی نیز است آبشارهای کوچک و بزرگ بسیاری بوجودآورده که‌از نواحی مختلف سرازیر است و جلوه‌های زییایی را ایجاد کرده است.. از جمله آبشارهای زیبای این سرزمین می‌توان به آبشار شیرآباد، لوه، کبودوال، گلستان، باران کوه، زیارت ، دوآب و شادان (هفت طبقه) اشاره کرد که در جای جای این استان پراکنده شده است. این آبشارها برخی بلند و پرآب و برخی نیز طبیعی و زیبا هستند و از آن جا که در ارتفاعات و دامنه‌های شمالی البرز قرار دارند اطراف آن دارای اقلیمی مساعد و هوایی دلپذیر است. وجود این آبشارها در گردشگاه های طبیعی و با توجه به جذابیت های موجود در ایام مختلف سال گردشگران و مسافران بسیاری را به سوی خود می کشاند. آبشار شیرآباد در 6 کیلومتری جنوب خان‌به‌بین از جمله مناطق زیبای این استان است. این آبشار با توجه به موقعیت خاص و وجودهفت آبشار هفت طبقه و غار منحصربفرد همواره مورد توجه گردشگران بوده است ، در بالای این آبشار غار معروفی با جاذبه‌های خاص وجود دارد، که یکی از غارهای مهم طبیعی وجالب است. از این غار آب جاری بوده و نیز زیستگاه مناسبی برای بعضی از گونه‌ها ازجمله سمندر کوهستانی ایرانی است.  این غار اندکی بالاتر از آبشارهای شیرآبادواقع شده و به همین نام نیز معروف است. گفتنی است قسمت اعظم غار شیرآباد تاریکی مطلق است و درانتهای آن چشمه‌ای وجود دارد که گفته می‌شود منشأ ایجاد غار در طول قرن‌های گذشته بوده است.. از سوی دیگر به دلیل ویژگی های ساختمانی و جنس زمین، حرکت آب باعث تشکیل استخر، سنگ های استالاگتیت و بستر گلی در این غار شده است، غار شیرآباد همچنین پدیده‌ای مناسب برای علاقه‌مندان به کشف اسرار طبیعت است که به دلیل شیب تند رشته کوه البرزدر ناحیه شرقی وجود چشمه‌سارهای فراوان در دامنه کوه قلعه‌ماران، موجب آبشارهای کوچک و بزرگی در حوالی غار شده است. 
همچنین محیط بیرونی غار و اطراف آبشارها که کوهستانی و جنگلی بوده، پوشیده از درختان و درختچه‌هایی مانند ممرز، افرا، انجیل، توسکا، همیشک، خزه وگیاهان گلدار و گونه‌های پهن برگ خزری است. آبشار کبودوال نیز در پنج کیلومتری جنوب علی‌آبادکتول در محل تفرجگاه عمومی این شهر واقع شده ست.

این آبشار از چشمه‌های جنوبی تشکیل گردیده و در عمق دره‌ای که جنگل انبوهی آن را پوشیده واقع شده است، آب این آبشار زلال و شفاف بوده و زمزمه حرکت آب در فضای آرام و سکوت جنگل آرامشی خاص به انسان می‌بخشد. در مسیر رودخانه و آبشار کبودوال سکوها و چادرهای انفرادی و گروهی برای استفاده گردشگران نصب شده است.

بندر ترکمن، شهری است در غربی‌ترین نقطه استان گلستان. نام آن پیش از انقلاب ایران «بندر شاه» بود. این شهر مرکز شهرستان ترکمن است. این شهر درسال ۱۳۰۶ خورشیدی به فرمان رضاشاه بنیاد شد^[۱] و سال بنیاد شهرداری آن ۱۳۰۹ می‌باشد.

بندر شاه در قدیم دارای سه اسکله بود که اکنون بازمانده‌هایی از آن‌ها به‌جا مانده.^[۱]

اکثریت مردم این شهر ترکمن و سنی مذهب می‌باشند، ولی اقوام دیگر من جمله فارس‌ها، ترک‌ها، قزاق‌ها، مازندرانی‌ها،ارامنه و سیستانیها و... در کنار هم زندگی می‌کنند

سالنامه رسمی کشور دلایل ایجاد این شهر جدید را بالا آمدن عمق خلیج میانکاله و در نتیجه کاهش عمق آبخور بندر جز (گز فعلی) اعلام کرد. این شهر اولین شهر ایران است که به طور کامل توسط معماران تحصیل کرده نوین طراحی و معماری شده‌است. خیابانهای منظم و میادین وسیع آن نیز بر خلاف شبکه تارعنکبوتی اکثر شهر‌های ایرا ن نشان از همین معنا دارد. فرش ترکمنی، پشتی ترکمنی، روسریهای زنانه و صنایع دستی ترکمنها مهمترین سوغاتی این شهر هستند. ضمن آنکه در اعیاد قربان و فطر نیز این منطقه دیدنی است. این دو عید بزرگترین عید ترکمنها به شمار می‌روند.

ما در شامگاه چهارشنبه 6 آذر 1388 طبق تقویم گروه عازم گرگان شدیم. ساعت  1:15 بامداد به ترمینال شرق تهران رسیدیم و با کمال تعجب شنیدیم که وسیله نقلیه قادر به ادامه حرکت نیست. پس از گذشت یکساعت و تلاشهای بی وقفه خانم خاری با وسیله دیگری به حرکتمان به سمت گرگان ادامه دادیم. با وسیله قبلی قرارمان این بود که از جاده هراز عبور کنیم اما با این وسیله جاده فیروزکوه را در پیش گرفتیم. ساعت 8 صبح پلیس راه نوکنده بودیم. و در ساعت 9 به منزل خواهر محترم خانم خاری رسیدیم. ایشان صبحانه مفصلی تدارک دیده بودند. پس از صرف صبحانه و خداحافظی به سمت خامببین، آبشارهای شیرآباد حرکت کردیم. در طول مسیر راهنمای خوب گرگانی آقای بیانی با ما همراه شدند. در ارتفاعات روی کوهها برف نشسته بود و درختان نارنج همیشه سبز به ما خوشامد می گفتند. راهنمای مهربان از محل اسکان ما پرسید و با مهمان نوازی از ما دعوت کرد در صورت نبود جا می تواند برای اسکان، محلی در اختیارمان قرار دهد. اما زحمت اسکان ما را در دو شب اقامتان در گرگان خانواده محترم خاری کشیدند. مسافت گرگان تا خامببین 55 کیلومتر و 7 کیلوتر هم مسافت خامببین تا روستای زیبای شیرآباد است. ساعت یک بعدالظهر پس از گذشتن از روی پل روی رودخانه به آبشار اول رسیدیم. فاصله ابتدای مسیر پیاده روی تا آبشار اول800 متر است. ارتفاع آبشار 35 متر و عمق آب نیز 81متر است. محوطه آبشار نیز 700 متر مربع وسعت دارد. پس از استراحت و انداختن عکس گروه تصمیم به ادامه مسیر می گیرد. دو نفر به تشخیص سرپرست می مانند و من مسوول ماندن و برگشت با آنها می شوم. و زحمت نوشتن گزارش  از این قسمت تا برگشت از شیرآباد را خود خانم خاری کشیدند که من برای شما نقل می کنم. پس از 45 دقیقه طی مسیر و یک قسمت هم دست به سنگ به آبشار دامن عروس رسیدیم. پس از آبشار عروس منطقه خیلی زیبا بود و زمین پر از گلهای پیازی یاس و پامچال بود. و سپس در ساعت 2:17 دقیقه به غار دیو سپید رسیدیم. در مسیر غار که در تصویر هم مشخص است زمانیکه از داخل غار بیرون را نگاه می کنی دهانه غار به شکل سر یک انسان است. در طول غار راهنما سمندر خاص ایران را که به رنگ سبز یشمی با خالهای سبز فسفری است به ما نشان دادند که لای سنگها بود. این سمندر بدن نرمی داشت و نور که به چشمانش می خورد تحرکش کمتر می شد. و سپس به حوضچه ساسانی رسیدیم که حوضچه سنگی پراز آب و ستون قطور استلاکمیت قوی داشت. در قسمت سمت چپ غار یک فرورفتگی وجود داشت که معلوم بود دست ساز است. و به گفته راهنما دراینجا گنج هایی هست که طلسم شده و هیچکس اجازه دسترسی به این گنجها را ندارد. غار دست به سنگ عمودی ندارد و حرکت در مسیر رودخانه داخل آب امتداد پیدا می کند و از غار های طولی است. دیوارها در بعضی قسمتها به نظر آهکی می آیند. هوای داخل غار بسیار مطلوب و دما معمولی است و با وجود پاییز زیاد سرد نیست. انتهای غار یک حوضچه بزرگ آب بود که منتهی به یک دالان تاریک می شد. و به دیوار بلندی هم ختم می شد که خفاشها به دلیل سرمای هوا به داخل آن پناه برده بودند. این آخرین مسیر غار بود که می باستی برمی گشتیم. زیباترین قسمت غار زمانی بود که دردل تاریکی به دهانه غار نزدیک می شدیم .نور روز و روشنایی دنیای جنگل به سطح رود می تابید و حس رفتن و رسیدن پروبال می گرفت. قسمت ابتدای غار سنگهای صاف یکپارچه با فرورفتگی هایی بود که نشان می داد رودخانه پراب ان را کنده باشد. از غار بیرون آمدیم و به سوی آبشارها رفتیم. پس از آبشار دامن عروس که چون دامن توری عروسان بر سنگفرش پهن شده بود به آبشار دیگری رسیدیم باریک و کوتاه که با بچه ها به مزاح می گفتیم این هم شلوار داماد است. آنجا کمی توقف کردیم و به دلیل ذیق وقت و نرسیدن به روشنایی روز می بایستی برگردیم. دیگر نمی توان چگونه وصف کرد صدای رودخانه برگهای پاییزی و خش خش برگهای زیرپا زمین خیس و سر سری و علفهای نمناک. دیگر چه می توان گفت از این همه زیبایی که برای اینکه کوچک نشوند بیایید در همین الفاظ ساده به سجده آها بنشینیم. و به یادشان تا مدتها چشم ببندیم و تصویرشان را متصور شویم . رنگها شوخی بزرگ عظمت بودند و خلقت که شکوه خود را با آن طعنه می زد؛ به که به چه، به هیچ کس. جز من که بایستی عظمت خود را دراین طعنه ها پیدا کنم. اگر پیدا کنم اگر دریابم و اگر غرق شوم شاید بتوانم شناکردن بیاموزم و غوطه ور شدن را درآن عظمت مشق کنم. مسیر برگشت را از میانبر و از یک راه جدید دیگری رفتیم. 3:45 دقیقه بود که راهنما اشاره کرد به آبشار سیاوش 1 2 و 3 و در سمت چپ به مسیر قلعه ماران و متذکر شدند که دراین منطقه گونه های بی نظیر گیاهی نیز وجود دارد. جلوتر از آن و در مسیر شیبی و گلی یک دیواره کج به نام چف وجود دارد که به همین معنا نیز است.زیر دیواره محل خواب کوهنوردان می باشد و بعضی از آنها جشنهای شخصی شان مثل تولد یا عروسی را اینجا برپا می کنند. در زمستان روی این چف چون قندیلی بسیار زیبا خواهد شد و منظره بدیعی خواهد داشت. مسیر راه را همچنان سپری کردیم تا به میان دره  خرچنگ آرام رسیدیم. آبی از چشمه  معدنی آن نوشیدیم و 5 دقیقه استراحت کردیم. درآن مکان کلبه های چوبی برای شب مانی کوهنوردان وجود داشت. مسیر را تا ساعت 5:15 تا پای ماشین طی کردیم و از آنجایی که درطی مسیر به اتفاق دوستان ترجیح داده بودیم از غار دیدن کنیم ناهار را ساعت 5:20 دقیقه خوردیم. روزهای تاریک پاییز باعث می شود که نتوان وقت زیادی برای مسیرهای طولانی گذاشت. دوستان همنوردمان که از ما جداشده بودند آتش روشن کرده و با گرمی لبخندهای برلب نشسته و چای داغ دردست دراین سرمای دلچسپ جنگلی از ما استقبال کردند. آنقدر گفتیم و خندیدیم و تا وقتیکه آتش خاموش نشد از دور آن بلند نشدیم.

بالاخره راه افتادیم و بعد از برداشتن وسایل از منزل خواهر خانم خاری این بار به سمت منزل پدرو مادر ایشان حرکت کردیم. شام مفصلی تدارک دیده بودند و با صفا و بی ریا شب را در منزلشان به ما اسکان دادند. ساعت 5:30 دقیقه جمعه بیدارباش بود. از نیمه شب قبل باران شروع به باریدن گرفته بود و همچنان ادامه داشت. تصمیم سرپرست در ابتدا این بود که روز دوم به باران کوه برویم. اما ایشان با وجود هوای بارانی و مشورت با راهنمای مسیر آقای بیدختی  تصمیم رفتن به محل دیگری را گرفتند. پس از طی تنها دو کوچه از شهر وارد جنگل بکری شدیم به نام جنگل النگ دره. پس از طی جاده ای پر پیچ و خم به میدانگاهی بزرگی با انبوه درختان سربه فلک کشیده بلوط رسیدیم. باران همچنان ادامه داشت اما نتوانست جلوی سماجت ما برای برپایی آتش را بگیرد. بالاخره آتشی برپا کردیم و در کنار هم صبحانه دلچسپی را صرف کردیم. پس از صرف صبحانه و گرفتن عکسهای بسیار به سمت بندر ترکمن حرکت کردیم. پس از طی حدود 80 کیلومتر با کمال تعجب خود را در دشتی بزرگ در منطقه ای کویری یافتیم. چند ساعتی صرف خرید در بازارچه مرزی اینچه برون در مرز ترکمنستان شد. من هم مجذوب زنان و دختران ترکمنی با لباسها و روسری های رنگارنگ مثل فرشهایشان، شده بودم. زنان متاهل ترکمنی به عنوان نشان ازدواج حلقه گردی روی سر زیر روسریشان دارند و اینگونه می شود آنها را از مجرد ها تشخیص داد. ترکمنها صرفا سنی هستند و با غیر سنی به هیچ وجه ازدواج نمی کنند. بالاخره دوستان همگی جمع شدند و به سمت گرگان حرکت کردیم. برای صرف ناهار و شام توامان دوباره به جنگل النگ دره رفتیم. بساط جوجه کباب را براه انداختیم. و آتش زیبایی درست کردیم و پس از صرف جوجه ای مفصل کنار آتش به گفتگو و خنده و ترانه گذشت. دیر وقت بود که به سمت منزل آقای خاری رفتیم. باز هم پذیرایی مفصل ، چای و شیرینی و میوه ، براه بود. چقدر مهربانند این زن ومرد و چقدر بی پیرایه. ما که جز شرمندگی در مقابل این همه مهر و محبت آنها کار دیگری از دستمان بر نمی آمد. همگی به خواب عمیقی فرو رفتیم و صبح هم ساعت 7:30 دقیقه پس از صرف صبحانه مفصل در منزل آقای خاری و خداحافظی و تشکر از ایشان کوله هایمان را بستیم و سوار ماشین شدیم. راهنما شب قبل به ما گفته بود که روز شنبه بخاطر برگشت به کرج وقت کافی برای رفتن به باران کوه نخواهیم داشت. بنابراین صرفنظر کردیم و روز شنبه به آبشار خزه ای کبود وال رفتیم. این آبشار واقع در 5 کیلومتری شهرستان علی آباد کتول است. هوا آفتابی و تمیز بود. ساعت 7:30 از منزل راه افتادیم و یکساعت بعد به کبود وال رسیدیم. پس از 40 دقیقه طی مسیر در مسیری مشخص و دره ای محصور با درختان انبوه جنگلی به آبشاری زیبا پرآب و خزه ای رسیدیم. می گویند این بلندترین آبشار خزه ای ایران است. تا توانستیم عکس گرفتیم. و پس از برگشت از همان مسیر که خیس و گلی و سر سری بود ساعت 11: صبح به ابتدای مسیر رسیدیم. قابل ذکر است در این محل آلاچیقهای محصور با پلاستیک هم وجود داشت که در صورت لزوم برای شب مانی مناسب است. هوا بی نهایت خوب و مطلوب بود. راهنمای روز شنبه هم آقای بیانی بودند. پس از خداحافظی و تشکر از ایشان راهی شدیم. دوباره به سمت بندرترکمن رفتیم ولی اینبار در ساحل  آرام دریای خزر ناهار را صرف کردیم. چند نفر از دوستان هم که از خرید خسته نمی شدند به بازار رفته بودند. بالاخره حدود ساعت 3:00 بعدالظهر بندر ترکمن را به قصد کرج ترک کردیم.  ساعت 11:45 دقیقه شنبه شب به میدان کرج رسیدیم و پس از خداحافظی از دوستان به سمت منزل رفتیم. ساعت 12 بود که سرپرست با من تماس گرفتند و از رسیدن من به منزل جویا شدند که از احساس مسولیت ایشان تشکر می کنم. پشتیبان برنامه آقای رضازاده بودند که از تماسهای مکرر و حمایت ایشان هم متشکریم. همچنین آقای سهیل فرید هم تماس گرفتند از ایشان هم ممنون. هزینه برنامه نفری 31000 تومان شد. اعضای شرکت کننده: سرکار خانم خاری سرپرست برنامه، خانم مصباحی ، خانم دادجو، خانم سهرابی و آقای کاظمی به همراه دو نفر مهمان، آقای حسن نژاد مربی امداد و نجات، خانم صابری، آقای حسینی، آقای ترکمان، خانم عبدالهی، اینجانب حشمت منش به همراه یک نفر مهمان در این برنامه حضور داشتند.

 برای دیدن بقیه عکسها به قسمت ادامه مطلب بروید

گرلیند کالتنبرونر اولین زنی شد که بلندترین 14 قله از هشت هزاری ها را بدون اکسیژن کمکی صعود کرد. او در سه شنبه 23 آگوست در ساعت 6:18 بعد از ظهر توانست با صعود به قله کی دو ، به عنوان اولین زن کوهنورد 14 امین قله ی بالای هشت هزاری ش را بدون اکسیژن کمکی صعود کند.

او می گوید: (( باید از تمام کسانی که از لحاظ ذهنی برای صعود به قله به من کمک کردند تشکر کنم.))

منبع نشنال جئوگرافیک

تصحیح: اولین زن باشگاه هشت هزاری ها ادورین پاسبان اسپانیایی است که پس از اثبات عدم صعود قله کانچنجونگا توسط خانم اوه سون از کره عنوان اولین را بدست آورد. گرلیند با این احتساب دومین زن بشمار می آید اما بدلیل عدم استفاده از کپسول اکسیژن اولین زن صعود کننده بدون کپسول همانطور که در خبر آمده خوانده می شود.

روز سه شنبه سر کار بودم، محسن گفت برنامه دایی رو میای؟ گفتم کی هست؟ گفت همین جمعه. اگه میای باهاش تماس بگیر ثبت نام کن. سه هفته بود که درگیر امتحانات دانشگاه و سرکار بودم و گروه نتونستم بیام. با خودم فکر کردم 5شنبه صبح آخرین امتحان رو میدم و جمعه میرم کوه. با دایی محمود تماس گرفتم گفت برنامه قطعی نیست، وضعیت آب و هوا خرابه. ثبت نامت میکنم ولی شاید برنامه رو تغییر بدم. 4شنبه حمید تماس گرفت گفت اگه پنج شنبه بعدالظهر برنامه رو اجرا کنیم هستی؟ گفتم آره. صبح 5شنبه امتحان مشکلی داشتم و شب قبلش دل تو دلم نبود که پنج شنبه بشه و برنامه اجرا شه. انقدر توی اون دو هفته قبل استرس کشیده بودم که دیگه برای رفتن به کوه خیلی بیقرار شده بودم. لحظه شماری می کردم تا اینکه بعد از ظهر 5 شنبه با دایی تماس گرفتم انتظار داشتم بگه برنامه کنسله چون ظهر اون روز از اخبار شنیدم که جاده چالوس بسته است. اما دایی گفت ساعت 9:30 دقیقه شب از جلوی مسجد جامع حرکت می کنیم. دایی گفت برنامه رو تغییر دادم چون برف زیادی توی منطقه هست و امکان اجرای برنامه از خور به سنگان نیست، هوا هم که خراب بود و از طرفی وسیله نقلیه ای هم که تدارک می دیدیم ممکن بود زنجیر چرخ نداشته باشه و طبق برنامه قبلی می بایست ما با ماشین به خور می رفتیم و از آنجا پیاده تا سنگان مسیر رو طی می کردیم و ماشین از اون طرف دنبال ما میومد. اما دایی صلاح رو در این دید که با توجه به شرایط جوی، برف سنگین و کولاک جاده ها برنامه رو تغییر بده. ایشون صعود به کرک کوه رو در نظر گرفته بود. خلاصه 5شنبه شب ساعت 10/10 شب از جلوی مسجد جامع با دو دستگاه ماشین شخصی، ماشین دایی و ماشین آقا رضا حکیمی به سمت خور به راه افتادیم. سمیه همسر آقا رضا رو بعد از برنامه شاه نشین می دیدم و از دیدنش خیلی خوشحال شدم. ظهر 5شنبه اعلام کرده بودند که جاده چالوس بسته است. به ابتدای جاده که رسیدیم آقا رضا گفت مثل اینکه جاده بسته است. گفتم آقا رضا من نمی دونم من رو باید کوه ببری من امشب اومدم تا فردا کوه باشم. چند روزه که انتظار این کوه رو می کشم. رفتیم جلوتر پلیس گفت با احتیاط میتونید برید اما جاده یخزده است. ماشین آقا رضا شاسی بلند بود و مشکلی نداشت اما ماشین دایی در جاده یخ زده خور گاهی سر می خورد و یا در سربالایی ها نمی کشید. بالاخره با هل دادن علیرضا، حمید و محسن بازهم ماشین در جاهایی قادر به ادامه حرکت نبود . بالاخره ماشین دایی رو به ماشین آقا رضا بکسل کردن و بعد از ماجراجویی های بسیار به روستای خور رسیدیم. توی روستا پرنده پر نمی زد. شب رو منزل پدر حمید مستقر شدیم و ساعت 7 صبح به سمت قله کرک کوه راهی شدیم. برف زیبایی روی کوهها و دره های اطراف نشسته بود. کوهستان به ما خوشامد می گفت و من که از قبل اشتیاق حضور در اونجا رو داشتم با جان و دل دعوتش را پاسخ می گفتم. راستی یادم نره که بگم ساعت یک ربع به هفت جمعه صبح آقای دهقان تماس گرفتن و جویای احوال ما شدن. آقای دهقان در گروهی بود که در منطقه برغان به سرپرستی آقای سیدزاده بودن. بعد از برنامه آزاده و فاطمه هم که در اون برنامه بودن گفتن توی برنامه ی ما مدام صحبت از شماها بود گفتم راستش در برنامه دایی هم ما مدام داشتیم در مورد شماها صحبت می کردیم، از چنجه آقای سیدزاده گرفته تا دفن کردن من توی برف توسط آقای دهقان و الی آخر.....

ادامه گزارش اینکه، حجم برف خیلی زیاد بود، روستا برف کمی نشسته بود اما در ارتفاعات حجم برف درجاهایی تا به کمر می رسید. جاهایی انقدر در برف فرو می رفتیم که دیگه مجبور می شدیم به قول بچه ها مدل گربه رو بریم. اما هوا عالی بود. انگار اون روز بخت با کوهنوردان یار بود بعد از چند روز هوای خراب یکدفعه یک هوای عالی اون هم روز جمعه. به نظر نمی رسید اون روز کوهستان با ما سر ناسازگاری داشته باشد.

از یالی که سمت جنوب پیست بود مسیر رو بالا رفتیم و به سمت شرق طی مسیر کردیم. سه بار صدایی مثل انفجار شنیدیم و بعضی جاها صدای شکستن نقابها شنیده می شد که کمی نگرانمان کرده بود. علت اون صداها هم در مسیر برگشت مشخص شد. حین مسیر برگشت وقتی از سمت چپ پیست پایین میامدیم درست در سمت چپمان مسیر پاکوبی رو که صبح رفته بودیم می دیدیم. درست سمت راست همون جا اون طرف یال به نظر بهمن فرو ریخته بود. چون قطعه بزرگی از برف جدا شده و به پایین ریخته بود. چون تازه اتفاق افتاده بود شکل برف که تغییر کرده بود مشخصا نشان می داد که قطعه بزرگی از برف و یخ جدا شده و علت آن صداها هم همین بود. به نظر در آن حوالی نقاب برفی شکسته شده بود. اما برای ما به خیر گذشت و حضور افراد باتجربه و لزوم به اشتراک گذاری تجربیات در این جا مشخص می شود. امکان داشت ما از همان مسیر بهمن گیر عبور میکردیم و برایمان حادثه رخ می داد.

بالاخره بعد از عبور از گلوچاک ساعت حدود 12 به قله کرک کوه رسیدیم. جی پی اس نداشتیم تا ارتفاع قله را ثبت کنیم اما دایی ارتفاع رو حول وحوش 3000 متر تخمین می زدند. کرک کوه به معنای کوهی هست که مرغ دارد. بالاخره از سمت چپ پیست پایین آمدیم.

سرمستی تمام وجودم را فراگرفته بود انگار تمام دنیا مال ما بود. خود را خوشبخت حس می کردیم و هزاران بار از ته دل خدای خود را شاکر بودیم.

آقای جناب زاده پشتیبان برنامه بودند و احوال ما رو می پرسیدند همچنین آقای اسدی و خانم دادجو هم تماس گرفتند که از همگی متشکریم.

اعضای شرکت کننده: آقای محمود لطفی (دایی محمود) سرپرست برنامه، آقای حمید ادیب پور، آقای علیرضا اصفهانی، آقای محسن کریمی نیا، آقای رضا حکیمی باجناق دایی محمود به همراه همسرشون خانم سمیه حکیمی، و اینجانب غزال حشمت منش.

ساعت 6:30 غروب جمعه به کرج رسیدیم. از دوستان با صفا خداحافظی کرده و راهی خانه هایمان شدیم.

برنامه هزینه ای نداشت و جوجه و املت هم مهمان دایی محمود بودیم. و یازده هزار تومان برای گروه جمع شد.

نه تو می مانی و نه اندوه

و نه هیچیک از مردم این آبادی

به حباب نگران لب یک رود قسم

و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت

غصه هم می گذرد آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند.

لحظه ها عریانند

به تن لحظه خود جامه اندوه مپوشان هرگز!

دایی متشکریم.

عکسها رو در اولین فرصت آپلود می کنم.

کشف ردپای دایناسور در کوه پلمو[1]، رشته کوه دولومیتس[2]، ایتالیا

گروهی متشکل از پنج کوهنورد و غارشناس از انجمن لاوانتا[3]، متوجه اثری احتمالی از ردپای یک دایناسور در ارتفاع 3025 متری خط ­الراس شمالی-شرقی کوه پلمو در دولومیتس شدند.

لامپو[4]، کوهنورد و مجسمه­ساز معروف از منطقه کادور[5] ، پیشرو ماموریتی عجیب و غریب است که در میان هنر، کوهنوردی و شعر معلق است- دسترسی به غار بزرگی در میانه جبهه سنگی کوه پلمو برای طراحی یک سری عکس برای مجسمه های چوبی اش. در دهم و یازدهم سپتامبر 2011 این کار با کمک چهار کوهنورد و غارشناس از مرکز اکتشافات زمین شناسی انجمن لاوانتا انجام شد. این اکتشافات نیاز به برپایی کمپ کوچکی در خط الراس شمالی- شرقی کوه پلمو داشت و این فرصت را به آنان داد که از گودال غار مانندی که به غار گیائولی معروف است، فرود بیایند. این فرود حدود 150 متری از تقریبا دیواره بلندی به ارتفاع 1000 متر توسط غارشناسی به نام ویوو[6] از ترویسو[7] تجهیز شده بود.

نزدیک محل کمپ، در میانه خط الراس، زمین شناس، سائورو[8] و غارشناس، تاندوئو[9]، از پادوئا[10] متوجه یک سری تورفتگی های شدید شدند که با توجه به شکل و حالتشان شبیه به ردپای دایناسور بودند. با بررسی دقیقتر سطح سنگی، مسیری تشخیص داده شد که احتمالا در اثر پنج ردپا در یک جهت و با فاصله­های یکسان ایجاد شده بود. از ردپاها عکس­برداری شد و فیلمی توسط پروسوپیو[11] تهیه شد. بعد از آن، باستانشناس، پروفسور بلودر[12] عکس ها را بررسی کرد و این فرضیه را تایید کرد که تقریبا دور تمام فرورفتگی هایی که ایجاد شده بود یک قسمت بیرون رفتگی وجود دارد که مشخص می کند فرورفتگی مربوط به محوطه آهکی که در اثر فرسایش ایجاد شده باشد نیست و در اثر رسوب چیزی در خودش است. به دلیل هم ترازی فرورفتگی ها می توان حدس زد که در اثر ردپای حیوانی دوپا باشند؛ اما این فرضیه فقط درصورت تحقیقات بیشتر می تواند تایید شود. به خاطر وجود احتمالاتی از قبیل تغییرات در زمین در اثر تجزیه و عوامل جوی، این امکان را نداشتیم تا دقیقا نوع حیوان را مشخص کنیم.  با وجود این از روی ابعاد (درازای حدود 15-20 سانتی متر/6-8 اینچ) و گامهای بلند حیوان دوپا می توان حدس زد که متعلق به دایناسوری گوشتخوار با ابعاد متوسط کوچک (3-4 متر/10-13 پا) شبیه به نوع کوئلوفیزیس[13] باشد.

این کشف پتانسیل بالای قدمت دولومیتس را بیان می­کند که رشته کوه ناهمواری است که اغلب سطوح آن در شیبهای تند و یا تقریبا قسمتهای غیرقابل عبور  واقع شده است. اگر فرض اولیه درست باشد این ردپاها از مرتفع ترین ردپاهایی هستند که در اروپا دیده شده و بعد از آن نمونه ای که در سوئد بر فراز قله 3127 متری پیز میتگل[14] دیده شد در رده دوم قرار دارند.

بناست در تابستان آینده تحقیقات بیشتری انجام شود و احتمالا ردپاهای جدیدی در آینده در سطح سنگی پیدا خواهد شد.

29-12-2011

 PLANETMOUNTAIN.COM

مترجم: غزال حشمت منش

آنچه که از این ماجراجویی عایدمان می شود شادی صرف است. و گذشته از هرچیز شادی هدف زندگی است. ما برای غذا خوردن و پول درآوردن زندگی نمی کنیم. ما برای اینکه بتوانیم زندگی کنیم غذا می خوریم و پول در می آوریم. این معنای زندگیست و دلیل زنده بودن.
جورج مالوری

ساعت 10:30 دوشنبه شب 5 فروردین 92 کرج را به مقصد اردکان ترک می کنیم. طی مسیر از شهرهای رباط کریم، قم، کاشان، اردستان، نائین عبور می کنیم. صبح روز سه شنبه 6 فروردین در 37 کیلومتری شرق اردکان بازدیدی از زیارتگاه پیر سبز چکچک داریم.

صاحب پیر، نیک بانو، یکی از دختران یزدگرد سوم ساسانی است که پس از شکست ساسانیان در اثر حمله دشمنان به این مکان پناه آورده و از دیده ها پنهان شده است. از آنجا که آبی زلال در تمام طول سال از دل کوه به داخل حوضچه زیارتگاه می چکد آن را چکچکو می نامند. درخت چنار کهنسال داخل زیارتگاه هم یادگاری از پیربانو است.

این آتش سالهای سال است که روشن است . . .

ساعت حول و حوش 11 قبل از ظهر از چک چک راهی کهن دژ نارین قلعهواقع در میبد می شویم.

ادامه گزارش را در قسمت ادامه مطلب بخوانید...

کهن دژ نارین قلعه یکی از مهمترین بناهای خشتی ایران و از آثار تاریخی پیش از اسلام است که قدمتش هزاره پیش از میلاد تخمین زده شده است. بنای این کهندژ بر بالای مرتفع ترین پشته گلی شهر به ارتفاع 25 متر و در پهنه ای به مساحت 4 هکتار و در 5 طبقه ساخته شده که منتسب به معماری دوره ساسانی است.

سپس بازدیدی داریم از کاروانسرای شاه عباسی و آب انبار شهر تاریخی میبد.

و بعد هم بازدیدی داریم از موزه آب.

شهر مرا سالهاست نقاش طبیعت بر دامن کویر رفو کرده است؛

شهر من خشکانه ای در دل خاک ایران است؛

من زاده سرزمینی هستم که آسمان نیز باران را از آن دریغ می دارد؛

و آب به شواری در آن سبز می شود؛

مردان شهر من سالهاست آبشان را از ته حلقوم کویر در می آورند؛

مردانی که زیر نور پی سوزها مشقت می نویسند ؛

و با قلمهایشان رنج و کوشش را بر سینه های کاریز نقش می زنند.

سپس بازدیدی داریم از آتشکده زرتشتیان

چنان بود رسم آن روزگار که باشد در آتشگه آموزگار

جالب است که بدانیم حدود سی هزار زرتشتی در یزد زندگی می کنند و زرتشتیان آتش پرست نیستند؛ آنها اهورامزدا را می پرستند. اما چون آتش نه آلوده می شود و نه آلوده می کند نسبت به سه عنصر دیگر آب و خاک و باد ازاهمیت بیشتری برای آنها برخوردار است. از جمله آیین های زرتشتیان که شبیه به جشن تکلیف ما مسلمانهاست، آیین سدره پوشیاست. سدره پیراهن نخی سفید گشاد با آستین کوتاه است. هر دختر یا پسر زرتشتی 7 الی 15 ساله وقتی که یاد گرفت نشانه درونی زرتشتی بودن چیست می تواند سدره پوش شود. سفیدی سدره به این دلیل است که او باید اندیشه و گفتار و کردار خود را پاک نگه دارد.

سه شنبه شب در منازل اقوام آقای رشیدی در یزد اقامت می کنیم.

صبح روز چهارشنبه عده ای از همنوردان سحر خیز عازم قله 4075 متری شیرکوه می شوند .

در ظهر چهار شنبه آقایان اسحاقی، صدوقی، آبسالان، مؤمنی و صالحی با افتخار بر فراز قله می ایستند.

همزمان دوستان دیگر در شهر به بازدید از شهر یزد و خرید می پردازند.

همچنین از بافت تاریخی یزد و زندان اسکندر(مدرسه ضیاییه)هم بازدید می کنیم.

دلم از وحشت زندان سکندر بگرفت

رخت بربندم و تا ملک سلیمان بروم

این بنای رازآمیز در محله فهادان یکی از کهن ترین محله های شهر یزد واقع شده است. هویت واقعی این ساختمان معلوم نیست اما به زندان اسکندر معروف است. روایت هست قبل از اینکه مدرسه باشد زندان بوده و اسکندر در اینجا سیاهچالی داشته بعدها شخصی به نام ضیاء الدین کارکرد بنا را به مدرسه تغییر داده است.

سپس در شهر یزد برای خوردن بستنی و فالوده یزدی می رویم..

شامگاه چهارشنبه عازم منطقه کویری نزدیک بافق می شویم. ساعت حول و حوش 4 صبح به تاشکویه می رسیم که روستایی است در نزدیکی شهر بافق. بعد از استراحت و صرف صبحانه عازم معدن سرب در نزدیکی آنجا می شویم و سپس به ده برگشته عده ای برای بازدید ساختمان رو به اتمام کانون یوگای آرام می شوند و دیدار کوتاهی با آقای سینا صمیمی دارند.

بعد از صرف ناهار با اتوبوس راهی روستایباجگانمی شویم.

بازدیدی از چنار هزارسالهو درخت مقدس قدمگاهداریم.

قابل توجه است که دور تنه این چنار هزارساله به اندازه طول دستان 7 تن از دوستان است که دورش حلقه زدند..

از نکات جالب توجه این روستا بافت معماری متمایز آن است. به دلیل نبود خاک برای ساخت کلیه خانه ها از سنگ استفاده شده و تمام کوچه های روستا سنگفرش است. جالب است که بدانیم به نقل از یکی از روستاییان منطقه این روستا بر روی خط زلزله واقع شده اما در زلزله های سالهای گذشته هیچ آسیبی به خانه های این روستا وارد نشده است که آن هم به دلیل معماری خاص روستاست که در نتیجه نبود خاک، اهالی خلاق از سنگ کوههای اطراف برای خانه سازی استفاده کرده اند.

پنج شنبه شب هم در همان منزل روستایی در تاشکویه اقامت می کنیم.

روز جمعه عازم کوهبنان می شویم.

ظهر جمعه در کرمان ناهار را صرف کرده و دوستان دیگری هم با ماشین شخصی به ما می پیوندند.

بعد از ظهر جمعه بازدیدی از حمام گنجعلی خانداریم.  

یکی از بناهای مجموعه تاریخی گنجعلی خان در کرمان است که به دستور حاکم شهر کرمان به همین نام ساخته شده است. اوج هنر و شاهکار معماری دوران صفویه است که در آن همه اصول و قواعد معماری و هنر و از جمله مقرنس کاری، قرینه سازی،  کاشیکاری، گچبری، نقاشی و تزئینات سنگی به کار رفته است.

همچنین غروب روز پنج شنبه بازدیدی داریم از باغ شازده در شهر ماهان.

در 6 کیلومتری جنوب ماهان، باغی تاریخی چون بهشت با ساختمانی دیدنی وجود دارد که به باغ شازده معروف است و نمونه ای منحصر به فرد از باغ سازی ایرانی است. شبکه آبرسانی باغ پلکانی است. در جلوی عمارت اصلی حوض بزرگی هست با 5 فواره که آب آن از قنات معروف تیگران تامین می شود.

همچنین شامگاه پنج شنبه بازدیدی داریم از آستان مقدس شاه نعمت اله ولی.

روز جمعه عازم کویر شهداددر منطقه کویر لوتمی شویم.

بی تردید تماشای کلوت ها هر انسان بی تفاوتی را به حیرت و تعجب وا می دارد. سرزمینی که گویا هزاران معمار خبره در طی سالها و قرون متمادی با دقیق ترین ابزار و امکانات مهندسی به ساختن آن پرداخته اند. در خصوص پیدایش کلوتها دکتر پرویز کردوانی معتقد است بر اساس فرسایش آبی و بادی بوجود آمده اند و همچنین دمای منطقه شرق لوت در یکی از روزهای اوایل اسفند 67 درجه اندازه گیری شده است. حالا حدس بزنید گرمای تیر و مرداد چقدر خواهد بود؟

تقریبا در سراسر این منطقه وسیع یک گیاه هم وجود ندارد. قسمتهای مرکزی کویر لوت به کلی فاقد حیات است.

در ارتباط با پوشش گیاهی مناطق بیابانی لازم به ذکر است درمنه قشلاقی،قیچ، اسفند، ریش بزی، گون به مقدار کم دیده می شود.

  همچنین در مسیر کویر شهداد در جاده کرمان به بیرجند شاهد جنگل طبیعی تاغ و گز بودیم که در دو طرف جاده در سطح پهناوری دیده می شد. درختان تاغ به بلندی 12 متر هم می رسند.

بعد از دو ساعت و اندی پیاده روی در میان کلوت ها عازم کرمان شده و صبح زود از کرمان به سمت کرج راهی می شویم و با یاری خدا همگی به سلامت شنبه شب عازم منازلمان می گردیم.

Ò      سرپرستان برنامه:

Ò      آقایان رشیدی- صدوقی- شاه ابراهیمی

Ò      مسئول فرهنگی: آقای شاه ابراهیمی

Ò      مسئول محیط زیست: آقای سیدزاده

Ò      مسئول تدارکات: آقای قره داغی

Ò      عکاسان: آقایان آبسالان- نیاپور- داوری

Ò      گزارش: غزال حشمت منش

Ò      هزینه برنامه: 160.000 تومان

Ò      راننده نازنین برنامه به همراه خانواده محترمشان: آقا غدیر عزیز

افراد شرکت کننده:

Ò      آقای رشیدی به همراه خانواده- آقایان صدوقی- مؤمنی-قره داغی- سیدزاده-شاه ابراهیمی-هدایتی به همراه همسر و خانواده-یدالهی به همراه همسر- اسحاقی به همراه همسر-صالحی به همراه خانواده-آبسالان به همراه خانواده- خانم اسکندری به همراه مهمانان- خانم دادگر و همراه-آقای نیاپور و همسر-خانم مهدی به همراه فرزندان- علیزاده-جمشیدی-یوسف رشیدی-پدرام به همراه مهمانان- خانم ریگی- حشمت منش و همچنین مهمانان برنامه؛ جمعاً 45 نفر در این برنامه شرکت داشتند.

چه هنگامیکه تلاش می کنید تا از طوفان بگریزید و یا زمانیکه  پس از طی روزی  پر تلاش از راهپیمایی، شناسایی و یا پیمایش کوهستان فقط به دنبال محلی برای استراحت می گردید پیدا کردن یک سرپناه اولین اولویت شما خواهد بود.ابتکار داشته باشید و از آنچه که دارید و آنچه که مادر طبیعت در اختیار شما قرار می دهد استفاده کنید تا یک سرپناه امن بیابید و یا درست کنید.

1.    محلی را انتخاب کنید که خود بطور طبیعی یک پناهگاه است. جایی را دور از باد و یا حتی المقدور پشت به باد پیدا کنید. به دنبال محلی بگردید که فضای کافی برای خوابیدن شما داشته باشد و شما را نیز در مقابل محیط طبیعی و حیوانات گرسنه حفظ کند. محل را از لحاظ وجود گیاهان سمی، مار، حشرات ، عقرب و مورچه های گزنده چک کنید. حتما نمی خواهید موقع بیدار شدن ببینید که با پیچک های سمی و یا ساس احاطه شده اید؛ پس این دو مورد را هم بررسی کنید.  

 2. از مناطق خطر دور شوید. از مناطقی که احتمال جاری شدن سیل است ، بستر رودخانه های خشک ، مناطقی که احتمال ریزش سنگ وجود دارد، صخره ها ، دره های تنگ و عمیق و زمینهای پست اجتناب کنید. مناطق پست نه تنها محل پرورش لجن زار است بلکه شبها نسبت به مناطق مرتفع سردتر نیز می باشد. اگر تصادفا هنگامیکه خواب هستید طوفان رخ دهد فی الفور خود را در میان طغیان رودخانه خروشان خواهید یافت.

3.    به دنبال درختی بگردید که قطر کافی داشته باشد تا شما را در مقابل باد محافظت کند و در اینصورت کمپ خود را به سمت باد برپا کنید. هر چه قدر شاخه های درخت بالای سر شما متراکم تر باشند شما در مقابل باران محافظت بیشتری خواهید داشت.

4.    به دنبال یک غار بگردید. غار اغلب به عنوان بهترین گزینه است البته وقتیکه در اطراف به دنبالش بگردید اغلب پیدا نخواهد شد. به خاطر داشته باشید اگر یک پناه عالی بیابید قبلا توسط حیوانات قرق شده است. در  فاصله ای  منطقی از ورودی غار قرار گیرید که در صورت وجود ساکنین و یا فروریختگی سازه آن ،  راه فرار داشته باشید.

5.    با هر وسیله ای که دارید یک سایه ایجاد کنید. ایجاد سایه به خصوص در آب و هوای گرم و خشک بسیار اهمیت دارد. در کناره ها از یک سنگ بزرگ استفاده کنید و یا با شن زیاد یک کومه درست کنید. با یک وسیله سنگین پانچویتان را محکم به این کومه و یا سنگ تکیه دهید. این جانپناه محل امنی در مقابل طوفان نخواهد بود اما در زیر آن می توانید در مقابل تابش نور خورشید استراحت کنید.

6.    می توانید از قلوه سنگ ها و خاروخاشاک هم برای درست کردن یک کلبه استفاده کنید. زمان راهپیمایی یک کنده درخت ، سنگ بزرگ و یا یک درخت تنومند را پیدا کنید. می توانید سر یک شاخه بلند و یا دسته بلند چیزی را به کنده درخت گیر دهید و یک مثلث سه گوش درست کنید . این مثلث پایه کلبه شماست. بطور ایده آل ارتفاع آن دسته بلند بایستی به اندازه قد شما باشد. شاخه های بلند را بالای این دسته  طوری قرار دهید که حالت چادر را به خود بگیرد. بررسی کنید محلی که برای خود تعبیه کرده اید به اندازه کافی برای شما جا داشته باشد. از یک طرف به آن طرف کلبه شاخه های کوچکتر و و علفهای هرز را قرار دهید. خار و خاشاکی مثل برگهای سوزنی کاج، گیاهان هرزه و برگها را در داخل شاخه های کوچکتر طوری قرار دهید که به اندازه یک اینچ ضخامت داشته باشد. در پایان برای اینکه این کلبه را در جای خود نگه دارید چند شاخه بالای آن قرار دهید . اکنون کلبه شما آماده است.

7.    برای اینکه یک جانپناه درست کنید همچنین می توانید حفره ای در زمین یا برف ایجاد کنید. هر چقدر زمین سفت تر باشد پناهگاه شما محکم تر خواهد بود. یک مستطیل را روی زمین یا برف به اندازه خودتان مجسم کنید. اگر گودال شما خیلی بزرگ باشد تاثیر گرمای بدن خودتان را از دست می دهید. به اندازه چهار پا زمین را حفر کنید. گودال را با شاخه های  درخت،یک تکه برزنت، یک تکه آهن قراضه و یا هر چه که در اطراف می بینید که بدرد این کار می خورد، بپوشانید. قبل از اینکه داخل شوید یک حفره در سقف برای تنفس ایجاد کنید.   

توصیه ها

زمان بستن کوله برای کوهنوردی، پانچو و یا یک تکه برزنت، طناب و یا روزنامه را فراموش نکنید. این تجهیزات، کوچک و بهم فشرده اند و پناهگاه شما را راحتتر می کنند. هنگام کوهنوردی و یا کوهپیمایی به محیط اطراف توجه کنید. اگر جای مطلوبی به عنوان پناهگاه یافتید حتما روی نقشه آن را علامتگذاری کنید و در قسمت عوارض زمین به جزییات آن بپردازید. این مساله به شما کمک می کند در صورت لزوم از آن استفاده کنید. اگرصاعقه دیدید و یا صدای رعد و برق شنیدید در اولین فرصت ممکن محلی برای پناه بیابید. از قانون 30/30 برای محاسبه فاصله صاعقه استفاده کنید. پس از اینکه نور صاعقه را دیدید شمارش را شروع کنید و تا شنیدن صدای آن به شمارش ادامه دهید. اگر تعداد شمارش کمتر از 30 بود بلافاصله جایی پناه بگیرید. پس از توقف چرخش تندر به مدت 30 دقیقه در محلی دور از طوفان قرار داشته باشید. طناب را به برزنت و یا روزنامه طوری وصل کنید که به  شکل تولید شده آسیب نزند و می توانید یک سنگ صاف و یا یک شی ء سنگین و صاف را روی برزنت  بگذارید. سنگ را در برزنت بپوشانید. طناب را دور و زیر شی پوشیده شده محکم ببندید. به این شکل ، سنگ به عنوان تکیه گاهی برای برزنت می شود.

 اخطار

 هنگام صاعقه، در زیر درخت ،  یا پای  دیواره های سنگی ویا  روی برآمدگی های لخت صخره ها  کمپ نزنید. اگر صاعقه به درخت یا صخره بزند و شما یه آنها تکیه کنید ( خدای ناکرده ) برشته خواهید شد. همیشه یک شیء درخشان را نزدیک ورودی سرپناهتان بگذارید که باعث می شود  در صورت لزوم دیگران شما را زودتر پیدا کنند.  

مترجم: غزال حشمت منش

" بسیاری اوقات حس می کردم انگار نیرویی سحرآمیز مرا به جلو می کشد. از جایی نیرویی می گرفتم. قدرت این نیرو در هیچ کجای دیگر به اندازه  K2  نبود." Gerlinde Kaltenbrunner

Gerlinde Kaltenbrunner چون می خواست اولین زنی باشد که تمام 14 قله بالای 8000 متر را بدون اکسیژن کمکی صعود می کند، مبادرت به صعود K2 نکرده بود. اما دقیقاً این کاری بود که او موفق به انجامش شد. در زادگاهش اتریش با اسکی بزرگ شده بود؛ بعد به عنوان پرستار کار کرده بود و آخر هفته ها هم در مناطق بومی آلپ کوهنوردی می کرد. میل سیری ناپذیرش برای ماجراجویی بالاخره باعث شد تا بتواند در جامعه مرد محور کوهنوردی ارتفاعات بلند رکورد بزند.

هدف اصلی او صعود K2 بود که در نشنال جئوگرافیک آپریل 2012 به صورت داستانی تبلیغاتی درآمد؛ او قرار بود عضوی از تیم حمله باشد که به همراه همسرش Ralf Dujmovis هدایت می شد که K2 را از جبهه چین صعود می کرد و پرخطرترین مسیر بود. K2 که به کوه کوهها معروف است، جان یک نفر از هر 4 نفری را که موفق به صعود قله می شوند، می گیرد. در صعود مذکور بارش برف سنگین درست قبل از تلاش تیم حمله خطر ریزش بهمن را در جبهه پرشیب آن بالا برده بود. تیم در مقابل تصمیمات چالش برانگیزی قرار گرفته بود. دو نفر از اعضای تیم که Ralf هم جزو آنان بود تصمیم گرفتند از میانه راه برگردند. Kaltenbrunner به همراه سه کوهنورد دیگر با وجود خطرات در پیش رو همچنان به تلاش خود ادامه می دهد و به عنوان اولین نفر روی قله می ایستد؛ و تاریخ ساز می شود.

منبع: http://events.nationalgeographic.com/events/speakers/2013/03/14/k2-la/

مترجم: غزال حشمت منش

سایت http://www.himalayandatabase.com/ به ارائه اطلاعات مربوط به اکسپدیشن هایی که در منطقه هیمالیا انجام شده، می پردازد. در انتخاب مطالب از آرشیو خانم الیزابت هاولی و همچنین کتابها و مجلات آلپاین و مصاحبه با هیمالیانوردان استفاده شده است.

لازم به ذکر است این سایت اطلاعات مربوط به کلیه اکسپدیشن هایی که از سال 1905 الی 2003 انجام شده را در بر می گیرد.

همچنین شامل اطلاعات بیش از 300 قله شاخص نپالی است.

کتاب I’LL CALL YOU IN KATHMANDUنوشته BERNADETTE MCDONALD

بر پایه داستان بیش از 40سال زندگی خانم Elizabeth Hawley در نپال است.

آقای سر ادموند هیلاریهم مقدمه ای بر روی این کتاب نوشته اند.

خانم الیزابت هاولی محدودیت های دوره اش را به چالش کشیده است و به عنوان یک زن آمریکایی مستقل 40 سال از زندگیش را در نپال گذرانده است.

این کتاب بر اساس مصاحبه های گسترده با ایشان و دیگر کوهنوردان برجسته نوشته شده است. همچنین از طریق این کتاب می شود دسترسی جامع و کاملی به آرشیو دقیق خانم هاولی و مکاتباتش در این زمینه داشت.

همچنین پی گیری پیشرفت هیمالیانوردی در نپال و جزئیات دوستی خانم هاولی با کوهنوردان برجسته از جمله هیلاری، مسنر، بانینگتون و دیگران..

برای اطلاعات بیشتر می توانید به آدرس زیر مراجعه کنید:

http://www.himalayandatabase.com/hawleybio.html

ما برای پرسیدن نام گلی ناشناس چه سفرها کرده ایم

ما برای بوسیدن خاک سر قله ها چه خطرها کرده ایم

 ما برای خواندن این قصه ی عشق به خاک خون دلها خورده ایم

ما برای جاودانه ماندن این عشق پاک رنج دوران برده ایم

                                                                                                                               (نادر ابراهیمی)

دماوند جبهه غربی-4100 متر

"Wanda Rutkiewicz ، بهترین کوهنورد زن جهان با شخصیتی جادویی که قویتر و بسیار موفق تر از بسیاری کوهنوردان مرد زمان خودش بود. به مدت بیش از 22 سال در 20 اکسپدیشن شرکت کرد. اما در 12 می 1992 در ارتفاع 8300 متری هنگام تلاش برای افزودن Kanchenjunga به 8 هشت هزاری دیگر که قبلاً صعود کرده بود، ناپدید شد بدون اینکه اثری از او به جا بماند.

حتی الان که از آن اتفاق زمان زیادی می گذرد هنوز برای دوستانش قابل باور نیست که او از صعود آخرش باز نخواهد گشت. این کتاب تمام سوالات در مورد واندا را پاسخ نخواهد داد. او هیچوقت خودش تمام این سوالات را جواب نداد و من هم تصمیم ندارم از قوه تخیلم برای پاسخ دادن به آنها استفاده کنم.

او همیشه امیدوار بود افرادی که درباره او می نویسند دقیقاً آنچه را که او گفته بنویسند و نه آنچه را که درباره او فکر می کنند. حتی زمانیکه مشغول ثبت خاطرات و تجربه های مشترکمان هستم سعی می کنم بدون ابهام و پیچیدگی بین دیدگاه های او و خودم تمیز قائل شوم." برگرفته از مقدمه کتاب A Caravan of Dearms نوشته Gertrude Reinisch.